Canadese onderzoekers gebruikten gekoppelde eerste- en tweedelijns routinegegevens van de jaren 2000-2012 in Quebec. Vanaf 2002 werden praktijken georganiseerd in zorggroepen met populaties van 10.000 tot 20.000 patiënten met ondersteuning door praktijkverpleegkundigen voor de diabeteszorg. De hypothese van de onderzoekers was dat deze organisatievorm zou leiden tot minder onnodige verwijzingen, zoals hyperglykemische ontregeling, van diabetespatiënten naar de eerste hulp. De gedachte was dat een betere controle en instelling van glucosewaarden door de praktijkverpleegkundigen leidt tot minder acute complicaties van diabetes. Bezoeken aan de eerstehulppost werden geregistreerd met ICD-codes. Als primaire uitkomstmaat werd de trend in vermijdbare bezoeken aan de eerstehulppost voor introductie van de zorggroepen vergeleken met de trend na de introductie. Als controlegroep werd de trend in het aantal verwijzingen voor acute appendicitis berekend.

 

Het aantal patiënten met diabetes steeg in deze periode met 93%, van 275.728 naar 533.438. Ondanks deze forse stijging was 10 jaar na introductie van de zorggroepen het aantal vermijdbare bezoeken aan de eerstehulppost afgenomen met 2,12 (95%-BI 1,29 tot 2,94) per 10.000 diabetespatiënten per week. Deze afname was pas 6 jaar na de introductie van zorggroepen zichtbaar. Voor de controlegroep appendicitis was er geen significante afname.

 

Dit onderzoek laat zien dat het aantal vermijdbare bezoeken aan de eerstehulppost voor diabetespatiënten afneemt door zorggroepen. Uiteraard was dit een Canadees onderzoek, maar de organisatievorm en patiëntenpopulatie is gelijk aan de Nederlandse situatie.’