Na een gemiddelde follow-up van ruim twee jaar, was maar liefst 34 procent van de deelnemers overleden. Verschillende biomarkers waren geassocieerd met een grotere kans op overlijden; ze hadden dus een voorspellende waarde bij deze populatie. Dit was niet afhankelijk van leeftijd, geslacht, soort tumor of stadiëring. Of de hogere sterfte een cardiale of kankergerelateerde oorzaak heeft, konden de onderzoekers op basis van hun gegevens niet zeggen.

 

Deze resultaten zetten vooral aan tot meer aandacht voor en onderzoek naar het snijvlak tussen cardiologie en oncologie. Wijzen verhoogde spiegels van cardiovasculaire hormonen op progressieve kanker, of op – al dan niet subklinische – schade aan het hart? En als dat laatste het geval is, zou behandeling daarvan de prognose van kankerpatiënten wellicht verbeteren? Terecht zegt Alexander Lyon in een bijbehorend commentaar dat de bevindingen eerst nog maar eens gereproduceerd moeten worden in een grotere studie, waarbij ook naar de doodsoorzaak moet worden gekeken.