Traditioneel wordt in diagnose en bestrijding van ziekten gekeken naar symptomen of wordt de aandoening benaderd vanuit één specialisme, zoals de cardiologie (hart), de nefrologie (nieren) of de pulmonologie (longen). Dat leidt er toe dat de zoektocht naar nieuwe medicijnen veelal is gericht op het bestrijden van deze symptomen in afzonderlijke organen, maar niet direct focust op de onderliggende bron van de ziekte. Veel verschillende aandoeningen hebben echter onderliggende moleculaire mechanismen die nauw aan elkaar verwant zijn. Door die mechanismen nauwkeurig in kaart te brengen wordt ook de relatie tussen symptomen en ziektes veel beter zichtbaar. Nog belangrijker: het opent deuren om huidige geneesmiddelen op een heel andere manier in te zetten en anders te kijken naar farmaceutisch onderzoek.

Een voorbeeld van de theorie: een enzym genaamd sGC (dat staat voor: soluble guanylate cyclase), speelt een rol bij verscheidene hart- en vaataandoeningen. Als sGC niet goed functioneert, kan dit leiden tot vaatvernauwing. Traditionele medicijnen gericht tegen dit enzym zorgen met name voor vaatverwijding en bestrijden dan ook enkel symptomen. Uit een uitvoerige analyse blijkt dat dit enzym echter een nog veel belangrijkere rol speelt tijdens een herseninfarct.

Lees hier en hier verder.