Volgens de NZa heeft de eerstelijnsdiagnostiek een beperkte omvang, ongeveer 3% van de totale omzet in de medisch-specialistische zorg. Er is sprake van een groot aantal zorgaanbieders die deze zorg leveren, er is geen sprake van sterke concentratie van zorg en toe- / uittreding is mogelijk. Mede hierdoor is er geen noodzaak om de zorginkoper (zorgverzekeraar, patiënt) met maximumtarieven te beschermen tegen ongewenste prijsstijgingen. Zorgverzekeraars en aanbieders geven zelf ook aan zonder het maximumtarief prijsafspraken te kunnen maken en daarnaast is de contracteergraad hoog.

 

Daarom heeft tariefregulering geen toegevoegde waarde voor deze zorgproducten en veroorzaakt het alleen maar onnodige lasten. Ook is de productstructuur voldoende stabiel om in vrije onderhandeling afspraken te maken.

 

Een overgang naar vrije tarieven voor eerstelijnsdiagnostiek sluit aan bij eerdere beleidskeuzes om innovatie meer te stimuleren en kwaliteit beter te belonen. Volgens de NZa ontstaat er zo meer ruimte voor het belonen van extra kwaliteit en inzet, zoals het geven van duiding aan en specifieke advisering over diagnostiekresultaten door een specialist met als doel zorg op de juiste plek te realiseren.

 

Het is nu aan de Minister om de NZa een aanwijzing nodig om de tariefsoort voor eerstelijnsdiagnostiek te wijzigen. Dat moet redelijk snel – voor 1 maart – zodat zorgverzekeraars hier rekening mee kunnen houden met hun inkoop voor 2020.

 

Deze informatie is ook verspreid via een ledenmail op 11 januari 2019.

 

Lees hier verder.