Het gaat om het rapport van de Raad voor de Volksgezondheid en Samenleving  uit juni 2017 met als titel “Zonder context geen bewijs, over de illusie van evidence-based practice”.

De RVS relativeert de betekenis van evidence-based practice (EBP) bij de beoordeling van behandelingen (bijv. in het kader van vergoedingsbeslissingen) en constateert onder meer “een intrinsieke kloof tussen de kennis en beslisregels van EBP en de werkelijkheid van de individuele patiëntenzorg.” De Raad vreest dat door strikte toepassing van EBP zorgprofessionals en patiënten als bron van kennis onvoldoende worden meegenomen worden, hetgeen (zie p. 44): “(…) verstrekkende gevolgen (kan) hebben voor onderdelen in de zorg waarbij RCT’s moeilijk of onmogelijk zijn, zoals bij zeldzame aandoeningen, aandoeningen die gekenmerkt worden door een grote diversiteit, of zorgvormen waarbij een geblindeerde onderzoeksopzet onmogelijk is.”

Klik voor meer algemene informatie hier en het rapport zelf is hier te vinden.