Zij beschrijven daarin wat er bekend is over behandeldoelen bij diabetes type 2 bij ouderen. Er is wel bewijs dat intensieve glucosecontrole macro- en microvasculaire complicaties voorkomt, maar dat komt uit RCT’s waar 80-plussers vaak niet aan meededen. Waarschijnlijk moeten ouderen acht tot tien jaar een flink laag HbA1c hebben, voordat zij daadwerkelijk baat hebben bij deze behandeling. De directe nadelen van de behandeling zijn echter wel voelbaar: meer hypo’s en intensievere behandeling, zoals insuline spuiten en zelfcontrole.

Lipska en de haren pleiten er dan ook voor om zeker bij ouderen gezamenlijk een doel te stellen. Daarbij stellen zij voor om rekening te houden met de levensverwachting (om te beoordelen wat intensieve controle theoretisch kan opleveren) en met mogelijke nadelen van strakke instelling (belasting door prikken, veel pillen, verhoogde kans op hypo’s bij mensen met cognitieve stoornis of al lang bestaande diabetes). Vervolgens kunnen arts en patiënt samen een doel stellen voor het HbA1c. Waarbij zij opmerken dat er weinig bewijs is dat een streefwaarde onder de 7,5 procent ondersteunt.’